MIÉRCOLES 02/08
5ª ETAPA: Ambrolauri - Tsageri
(57km/4h 30')
Bero handiko eguna, ez gaitu abandonatu laborez landatuta aranetan, ez landaretza mediterraneoko zintzurretan, ezta hostozabalen basoetan ere. Noizbehinka, asfaltoa desagertu egiten da, horrek zaildu egiten du etapa polit hau, menditsua ere, bi mendate igo behar izan baitugu, eskuragarri Kutaisirako gurutzeraino, askoz gogorragoa bigarrena, zorabiagarri jaitsierarekin bigarrena, Tsagerirako gurutzean utziko gaituena. Ezin da ura hartzeko aukerarik galdu agertzean denean, oso iturri gutxi topatu ditugu.
5ª ETAPA: Ambrolauri - Tsageri
(57km/4h 30')
Bero handiko eguna, ez gaitu abandonatu laborez landatuta aranetan, ez landaretza mediterraneoko zintzurretan, ezta hostozabalen basoetan ere. Noizbehinka, asfaltoa desagertu egiten da, horrek zaildu egiten du etapa polit hau, menditsua ere, bi mendate igo behar izan baitugu, eskuragarri Kutaisirako gurutzeraino, askoz gogorragoa bigarrena, zorabiagarri jaitsierarekin bigarrena, Tsagerirako gurutzean utziko gaituena. Ezin da ura hartzeko aukerarik galdu agertzean denean, oso iturri gutxi topatu ditugu.
Poco más de las 9:00 y ya pedaleamos, hace calor, pero se aguanta. Hay bastante viña por aquí, de ahí el monumento a la botella en la rotonda principal de Ambrolauri. Muchos nogales, maizales, esta parte del valle es bastante amplia. Las vacas pasean plácidamente por la carretera, se adaptarían bien al ritmo de vida de la India, pero aquí tienen bastante más que pacer, aunque quizás su esperanza de vida sea menor. Cerdos, cerdas y descendencia, acompañan también el pedaleo. El río va turbio, hay todavía algo de industria que no creo que controle demasiado lo que vierte al cauce. Los primeros casi 25km resultan cómodos, llanos, poco tráfico, pero la cosa se complica los últimos 5 antes de llegar al cruce con la carretera que viene de Kutaisi. Primeras rampas, obras, desaparece el asfalto y calor, bastante calor ya. La carretera es difícil de mantener, el terreno es arenoso y la montaña se cae, literalmente. Pedaleamos entre cañones en los que la vegetación ha cambiado, es más mediterránea. El descenso hasta el cruce tampoco esta bien, saliendo de Alpana aprovechamos una generosa fuente (no hay que dejarlas pasar), recuperamos los bosques de frondosas y entramos así en un precioso y estrecho cañón, el del río Lajanuri que, en sus primeros 3 ó 4km, aunque "pique" p'arriba, nos hace disfrutar de sus paisajes. Pero este río tiene secuestrada su cabecera en forma de presa, y hasta ella hay que subir por una rampa del 8%. Aún así, un sitio muy chulo y que nos deja ya entrever las cumbres de más de 4000m, con algún leve resto de nieve todavía. Vamos bordeando el lago, así como el trafico es casi inexistente, el calor agobia cada vez más. Sabemos que tenemos una subida, comienza en Lajana, pueblo en el que, a falta de bebida imperialista, optamos por un "Boom Fire", una de esas bebidas energéticas e hipercafeinadas que, a juzgar por los cientos de latas que de ven en las cunetas, debe arrasar en Georgia. Pues bien, una y no más, aparte de un sabor desagradable, tiene de todo y por partes. Y son las 13:30 cuando comenzamos la ascensión que va a resultar de 5km, con rampas asequibles al principio, pero un par de ellas marcadas al 10% al final (no son para tanto), que apuntillan. Aún asi, lo peor es el calor, pega muy fuerte. Las cigarras acentúan la sensación con su mantra. Marta tiene que parar un par de veces, medio mareada. Ya casi arriba, en una marquesina, una curiosa pareja, seguramente madre añosa e hijo talludito, comparten queso, tomate y, cómo no, vino. Pretenden también hacerlo con nosotros, pero casi que no, no es el momento. Y bajamos ahora 6km hasta el cruce de Tsageri, el descenso es vertiginoso, rampas del 10 y 12%, curvas de herradura,... A veces parece difícil decidir qué vertiente es la mejor, hoy no queda duda. Sólo con pensarlo, sigo sudando. Abajo, cogemos agua, parece que la opción valida es acampar, el siguiente pueblo, Lentekhi, está a 18km, demasiados. Enseguida nos metemos por un camino, pasando un puente, y no nos cuesta demasiado dar con la parcela. Está cerca de una pista, dos o tres vecinos nos ven, pero es un buen lugar, con un arroyuelo que nos proporciona agua abundante para la ducha que nos hemos ganado. Cena a base de espaguetis con ajo, galletas de postre y a las 21:24 exactamente, estoy escribiendo estas últimas lineas. Apenas si ha refrescado. |
JUEVES 03/08 6ª ETAPA: Tsageri - puente (53km/5h) Hainbat ziklo-bidaiarekin egin dugu topo gaur. Erosketak egin behar izan ditugu gaur, hemendik bi egunetara etapak konplikatuak izango dira, gogorrak eta beraz, motzak. Mapen arabera, herri gutxi ere topatuko ditugu. Errepidea nahiko eskasa da, baina horrek ez gaitu galarazteko atzotik aurrean ditugun mendi elurtuen ikuspegiaz gozatzea. Nos levantamos con un día despejado. Antes de salir, sorpresa, una pareja de cickoturistas alemanas, jóvenes, y de los de largo recorrido, porque vienen pedaleando desde casa. Llevan nuestro mismo itinerario, pero bastante más peso. Parecen majos, no seria raro que nos volviéramos a encontrar. Ayer acertamos al finalizar la etapa, los primeros kilómetros son cañeros, con rampas, aunque cortas, del 10%. Y tampoco vemos lugares muy adecuados para acampar. Pedaleamos con el río Tskhenistskali a la derecha, un valle con las laderas cubiertas de una espesa vegetación y con numerosos arroyos que van a parar a la corriente principal. Subidas y bajadas continuas, pero más suaves ahora. Hay 20km hasta Lentekhi, un pueblico a 760msm. La primera parada, nada más entrar, para redesayunar un "kubdari", empanada rellena de una mezcla de carne, tomate, ligeramente picante. Tenemos que hacer alguna compra, es posible que nos toque acampar un par de días antes de llegar a Ushguli y no hay muchos pueblos en el camino. Para cargar agua hemos tenido que desviarnos casi 2km, hasta una fuente que ha resultado ser de agua ligeramente sulfurosa. Continuamos la marcha, siempre acompañados por el río de nombre impronunciable. La carretera es ahora más estrecha, el asfalto dura unos 12km, entramos ahora en un tramo de obras perpétuas, me temo. Efectivamente, mucho polvo, grijo acumulado en los laterales de la carretera, piedras,... A pesar de todo, no se pedalea mal, tan sólo en algunas zonas más pendientes resulta incómodo. En una parada, un cicloturista se cruza, es ucraniano, viene hoy desde Ushguli y es, además de joven, recio. Nos avisa de lo que nos espera, una pista en muy mal estado, pero ya contábamos con ello. Compartimos kubdari, un par de fotos y nos despedimos. Cogemos agua donde hay oportunidad. Un puente nos lleva a la otra margen del río, hay una zona de campas que nos viene al pelo para dejarlo por hoy. Tenemos agua para beber y cocinar y un riachuelo algo más turbio por los sedimentos perfecto para la ducha. A las 19:00 ya estamos " acomodados", nos visita un chucho hambriento que me parece que nos va a dar un poco guerra durante los preparativos de cena. Vemos pasar a la pareja alemana; después, otra pareja más. Al rato, los alemanes bajan, en busca de agua. Nos saludamos, el perro que nos acompaña les ha seguido durante no sé si 13 ó 30km, pero ahora parece tener claras sus preferencias. Cocinamos cus cus con verduras y compartimos kubdari con Cansino, no se puede decir que no a esos ojillos. Además, ha estado muy formal. Hace una noche estupenda, ahora son las 21:36 y voy acabando esta crónica diaria. Cansino ladra más de lo necesario, espero que se relaje. |
VIERNES 04/08
7º ETAPA: puente - camino del paso Zagari
(34km/4h 55')
Gure harridurarako, ari gara ohartzen bidaia hau kanpadendarik gabe ere egitea posiblea izango zela... baina rgi dago ere, beste bidaiaz hitz egin beharko genukeela. Eta ahaztutako paisaia ari gara aurkitzen, Emeteria eta Domingoren baserri-giroa. Etapa gogorra Tsana herriraino eta ia ezinezkoa kanpalekuraino, Zagari mendatetik oso gertu. Pena, paisaia izugarria baita: basoak, mendiak, glaziarrak,...
Cansino no lo ha estado tanto, aunque ladra a t'o lo que se menea. Nos movilizamos a las 7, los habituales preparativos, hoy la cocina no ha funcionado bien. Cansino también está pletórico, corre como un loco detrás de vacas y pájaros, sólo para cuando preparamos el desayuno.
Antes de las 8:30 ya pedaleamos cuesta arriba. Ni rastro de la pareja alemana. No hay obras ya, así que la carretera está un poco menos mal. Seguimos atravesando pueblos sin nombre. Retrocedemos 50 años en el tiempo: carros tirados por bueyes, ir en busca del agua a la fuente, casas de pueblo con las "comodidades" básicas, el paisaje rural que ya tenemos olvidado. Quedan atrás un GH y un hotel, ayer también pasamos varios, se podría hacer este recorrido sin tienda de campaña, pero no sería lo mismo.
Durante unos cuantos km vamos protegidos del sol por un bosque de ribera, siempre hay un río cerca. El perfil no es malo los primeros 20km, a veces es como "marino", pequeñas " olas", tan pronto estás en la cresta, como en el valle. En una subidica, nos encontramos con una pareja ciclo turista polaca. Lo que no vemos son fuentes, hay que salir siempre con agua de sobra.
Cruzamos un puente y comienza el calvario, 2 ó 3km de pendientes inmisericordes, que nos han de dejar en Tsana, tras 24km de pedaleo para los que hemos necesitado 3 horas. Pero antes, nos cruzamos con otro ciclo turista, catalán esta vez. Su próximo destino, Azerbaijan y Kazajistán.
Lo dicho, llegamos a Tsana, una aldea más bien, pero con GH y una tienda/fast food. Esto último es lo que necesitamos, comemos un cachapuri y una tortilla. El anfitrión, un hombretón de Svanetia, sabe de EH, dice que tenemos historia común (bueno, eso creo que dice).
Seguimos y, la verdad, lo que viene no sé si contarlo u olvidarlo: dos horas (más otra hora de paradas) para hacer 10km "con" bicicleta, que no "en" bicicleta, porque creo que gran parte los he hecho empujándola, a veces por pendientes en las que hasta así era complicado avanzar. El glaciar, las montañas, el bosque, muy bonito, pero no tiene sentido hacer este recorrido en bici. He llegado agotado al final de etapa, hasta en los tramos ciclables he empujado la bici.
Nos ha costado encontrar un lugar para plantar la tienda, se va ascendiendo sin descanso por un camino estrecho, flanqueado siempre de vegetación muy cerrada. Y cuando desaparece, las pendientes son muy pronunciadas. Finalmente, a escasos 3km creo del alto, en una curva, tenemos de todo: agua y un poco de terreno,junto a la carretera, para la tienda. Algo más arriba, la pareja polaca, va a pasar el alto. Hay grupos de motoristas haciendo esta ruta.
Pues lo habitual: ducha, algo de colada y a cenar. Afortunadamente, la cocina va bien. Nos acostamos antes hoy, son ahora las 20:57. Hace fresco, se nota la altitud. Por la tarde ha tronado, pero las nubes se han disipado por completo. Hasta mañana.
7º ETAPA: puente - camino del paso Zagari
(34km/4h 55')
Gure harridurarako, ari gara ohartzen bidaia hau kanpadendarik gabe ere egitea posiblea izango zela... baina rgi dago ere, beste bidaiaz hitz egin beharko genukeela. Eta ahaztutako paisaia ari gara aurkitzen, Emeteria eta Domingoren baserri-giroa. Etapa gogorra Tsana herriraino eta ia ezinezkoa kanpalekuraino, Zagari mendatetik oso gertu. Pena, paisaia izugarria baita: basoak, mendiak, glaziarrak,...
Cansino no lo ha estado tanto, aunque ladra a t'o lo que se menea. Nos movilizamos a las 7, los habituales preparativos, hoy la cocina no ha funcionado bien. Cansino también está pletórico, corre como un loco detrás de vacas y pájaros, sólo para cuando preparamos el desayuno.
Antes de las 8:30 ya pedaleamos cuesta arriba. Ni rastro de la pareja alemana. No hay obras ya, así que la carretera está un poco menos mal. Seguimos atravesando pueblos sin nombre. Retrocedemos 50 años en el tiempo: carros tirados por bueyes, ir en busca del agua a la fuente, casas de pueblo con las "comodidades" básicas, el paisaje rural que ya tenemos olvidado. Quedan atrás un GH y un hotel, ayer también pasamos varios, se podría hacer este recorrido sin tienda de campaña, pero no sería lo mismo.
Durante unos cuantos km vamos protegidos del sol por un bosque de ribera, siempre hay un río cerca. El perfil no es malo los primeros 20km, a veces es como "marino", pequeñas " olas", tan pronto estás en la cresta, como en el valle. En una subidica, nos encontramos con una pareja ciclo turista polaca. Lo que no vemos son fuentes, hay que salir siempre con agua de sobra.
Cruzamos un puente y comienza el calvario, 2 ó 3km de pendientes inmisericordes, que nos han de dejar en Tsana, tras 24km de pedaleo para los que hemos necesitado 3 horas. Pero antes, nos cruzamos con otro ciclo turista, catalán esta vez. Su próximo destino, Azerbaijan y Kazajistán.
Lo dicho, llegamos a Tsana, una aldea más bien, pero con GH y una tienda/fast food. Esto último es lo que necesitamos, comemos un cachapuri y una tortilla. El anfitrión, un hombretón de Svanetia, sabe de EH, dice que tenemos historia común (bueno, eso creo que dice).
Seguimos y, la verdad, lo que viene no sé si contarlo u olvidarlo: dos horas (más otra hora de paradas) para hacer 10km "con" bicicleta, que no "en" bicicleta, porque creo que gran parte los he hecho empujándola, a veces por pendientes en las que hasta así era complicado avanzar. El glaciar, las montañas, el bosque, muy bonito, pero no tiene sentido hacer este recorrido en bici. He llegado agotado al final de etapa, hasta en los tramos ciclables he empujado la bici.
Nos ha costado encontrar un lugar para plantar la tienda, se va ascendiendo sin descanso por un camino estrecho, flanqueado siempre de vegetación muy cerrada. Y cuando desaparece, las pendientes son muy pronunciadas. Finalmente, a escasos 3km creo del alto, en una curva, tenemos de todo: agua y un poco de terreno,junto a la carretera, para la tienda. Algo más arriba, la pareja polaca, va a pasar el alto. Hay grupos de motoristas haciendo esta ruta.
Pues lo habitual: ducha, algo de colada y a cenar. Afortunadamente, la cocina va bien. Nos acostamos antes hoy, son ahora las 20:57. Hace fresco, se nota la altitud. Por la tarde ha tronado, pero las nubes se han disipado por completo. Hasta mañana.
SÁBADO 05/08
8ª ETAPA: arroyo - Ushguli
(11km/1h15')
3km eskas igoerak eta jaitsiera beste 8k, utzi gaituzte Ushgulin. Goian, paisaiak geldialditxo eta paseoa merezi du. Ushgulin, turismoaren presioa jasanezina da, abere-ekonomiatik beste batera pasa dute, zuzenean, gustiz turismoren menpekoa. 40 bat nekazal turismo etxe daude herrian, 40 bat familiako herri batean.
Nos ponemos en movimiento en cuanto asoma el sol y con todo preparado, nos disponemos a enfrentar lo que queda del paso Zagari (2623m). Son apenas 3km de pendientes más "razonables", aunque yo he tenido que parar ocho veces para recuperar el resuello y unas pulsaciones normales. Las vistas son magníficas, pero igual llama más la atención la cantidad de flores de todo tamaño, color y diseño que lo cubren todo, creo que en pocos lugares había visto algo así. Las vistas de montañas y glaciares, bien merecen un breve paseo hasta una colina donde un grupo de currelas, asesorados por dos " popes", levantan una ermita.
Volvemos a las bicis, nos toca ahora descender unos 8km hasta Ushguli. Hay tramos complicados, mejores otros, quizás el peor sea el final, a la entrada de Ushguli.
Se acabó la paz, me temo, hay mucho turismo aquí, según "la biblia", más de 40 GH, demasiada presión. Un pueblo ganadero, con un reclamo turístico potente basado en sus paisajes de montaña, su patrimonio histórico (casas torre), que ha sido literalmente invadido por turismo procedente de todo el mundo. Casi se puede decir que cada vecino ha decidido montar su GH, más o menos " elegante" en función de sus posibilidades. Esto está claro que repercute en todo: en los precios, en la relación con la gente, en el ambiente. Pero tampoco estamos en situación de reprochar nada a nadie, como nos dice un georgiano con quien coincidimos en nuestra GH y que vive y curra en Madrid, no hay trabajo en Georgia a excepción de la capital y ciudades más importantes. No se puede dejar pasar ninguna oportunidad. ¿Que se podía hacer de otra forma? Quizás sí, pero no creo que se les hayan presentado muchas opciones.
Tenemos referencia del GH Edelweiss y allá vamos. 40GEL la habitación, baño compartido, no está mal. Nos quedamos mañana también para dar un paseo al monte.
Coincidimos con otro ciclo viajero, de Colorado, un tipo majo. Compartimos GH, pero él ha preferido montar la tienda en el jardín, por 6GEL Lleva ya un tiempo por Georgia y sus próximos destinos son Kirguistán y Tadjikistan. Nos pone sobre aviso de Mestia, un lugar muy, muy turístico; de Kazbegi nos cuenta que es un paisaje montañoso similar a éste, pero que el tráfico es de locura, pues es una vía de conexión directa con Rusia. Así que esta opción queda casi descartada, si hay tiempo iremos un poco al sur, hacia Vardzia, más tranquilo, sin duda.
Una ducha, descansar un poco y salimos de paseo. Cenamos en otra GH : orchi y otro plato a base de verduras con la hierba habitual que mata todos los sabores.
El pueblo se cae, vacas, cerdos, conviven con 4x4 y turismo por todos lados. Los tejados de las casas van desde los de madera, de pizarra y actualmente, de chapa.
Son las 20:57, acabo por hoy. Hasta mañana.
8ª ETAPA: arroyo - Ushguli
(11km/1h15')
3km eskas igoerak eta jaitsiera beste 8k, utzi gaituzte Ushgulin. Goian, paisaiak geldialditxo eta paseoa merezi du. Ushgulin, turismoaren presioa jasanezina da, abere-ekonomiatik beste batera pasa dute, zuzenean, gustiz turismoren menpekoa. 40 bat nekazal turismo etxe daude herrian, 40 bat familiako herri batean.
Nos ponemos en movimiento en cuanto asoma el sol y con todo preparado, nos disponemos a enfrentar lo que queda del paso Zagari (2623m). Son apenas 3km de pendientes más "razonables", aunque yo he tenido que parar ocho veces para recuperar el resuello y unas pulsaciones normales. Las vistas son magníficas, pero igual llama más la atención la cantidad de flores de todo tamaño, color y diseño que lo cubren todo, creo que en pocos lugares había visto algo así. Las vistas de montañas y glaciares, bien merecen un breve paseo hasta una colina donde un grupo de currelas, asesorados por dos " popes", levantan una ermita.
Volvemos a las bicis, nos toca ahora descender unos 8km hasta Ushguli. Hay tramos complicados, mejores otros, quizás el peor sea el final, a la entrada de Ushguli.
Se acabó la paz, me temo, hay mucho turismo aquí, según "la biblia", más de 40 GH, demasiada presión. Un pueblo ganadero, con un reclamo turístico potente basado en sus paisajes de montaña, su patrimonio histórico (casas torre), que ha sido literalmente invadido por turismo procedente de todo el mundo. Casi se puede decir que cada vecino ha decidido montar su GH, más o menos " elegante" en función de sus posibilidades. Esto está claro que repercute en todo: en los precios, en la relación con la gente, en el ambiente. Pero tampoco estamos en situación de reprochar nada a nadie, como nos dice un georgiano con quien coincidimos en nuestra GH y que vive y curra en Madrid, no hay trabajo en Georgia a excepción de la capital y ciudades más importantes. No se puede dejar pasar ninguna oportunidad. ¿Que se podía hacer de otra forma? Quizás sí, pero no creo que se les hayan presentado muchas opciones.
Tenemos referencia del GH Edelweiss y allá vamos. 40GEL la habitación, baño compartido, no está mal. Nos quedamos mañana también para dar un paseo al monte.
Coincidimos con otro ciclo viajero, de Colorado, un tipo majo. Compartimos GH, pero él ha preferido montar la tienda en el jardín, por 6GEL Lleva ya un tiempo por Georgia y sus próximos destinos son Kirguistán y Tadjikistan. Nos pone sobre aviso de Mestia, un lugar muy, muy turístico; de Kazbegi nos cuenta que es un paisaje montañoso similar a éste, pero que el tráfico es de locura, pues es una vía de conexión directa con Rusia. Así que esta opción queda casi descartada, si hay tiempo iremos un poco al sur, hacia Vardzia, más tranquilo, sin duda.
Una ducha, descansar un poco y salimos de paseo. Cenamos en otra GH : orchi y otro plato a base de verduras con la hierba habitual que mata todos los sabores.
El pueblo se cae, vacas, cerdos, conviven con 4x4 y turismo por todos lados. Los tejados de las casas van desde los de madera, de pizarra y actualmente, de chapa.
Son las 20:57, acabo por hoy. Hasta mañana.
DOMINGO 06/08
Ushguli
Paseo ederra eman dugu, Shkhara glaziarraren ingururaino. Egunaren gainontzekoa, bizikletak txukuntzeari eta atsedena hartzeari ekin diogu.
La mañana empieza a las 7:30, con un desayuno a base de tortilla (esta vez, no es Marta la cocinera), crepe de fruta y café. Encargamos "khachapuri" para llevar de paseo. Vamos a acercarnos al glaciar Shkhara, un paseo de unas 6 horas en total. Hemos salido con un forro e incluso chubasquero en la mochila, porque hacia fresco a na mañana, pero después ha sobrado todo.
El paseo es suave, discurre siempre junto al río recién formado del deshielo, de aguas revueltas y algo turbias, reflejo de su juventud. Caminamos por un valle amplio, sólo la última media hora hay que subir, entre piedras y rocas de diferente tamaño. Se aprecia la labor de erosión del glaciar, que llega hasta más abajo de donde acaba hoy la lengua, no sé si por la época del año, o por la regresión generalizada de los glaciares. Probablemente muchas de las cumbres que nos rodean no las habrá pisado nadie, no son las más altas del mundo, tampoco las más difíciles, no cuentan para récord así que, simplemente, no cuentan.
No hay mucha gente todavía, nos cruzamos con mucha más cuando nosotros ya vamos de vuelta y hace ya demasiado calor para ir hacia arriba. Seguimos fotografiando flores, se podrían hacer cientos de fotos. Los tábanos son una locura. De regreso comemos en el GH, descansamos un rato y limpiamos un poco las bicis, estos días daba pena oírlas quejarse por el exceso de polvo y la falta de aceite. Mañana se van a poner igual en cuanto nos metamos en la pista, pero seguro que agradecen los cuidados.
Ushguli está a tope, 4x4, taxis con mochileros, turistas en todas las terrazas,... Cada vez nos asusta más Mestia. Esta mañana, al despedirnos de Thomas, el de Colorado, nos recomienda que nos quedemos mejor en el valle de Becho, mucho más tranquilo. Incluso nos da la referencia del Gran Hotel Ushba (algo más de "hotel" y menos de "gran", al parecer). Es una posibilidad a considerar, aparte de que se puede hacer monte desde allí.
Salimos hacia las 20:00 con intención de cenar donde ayer, pero es domingo y cierran, así que lo hacemos en "casa". Es gente maja la del GH, el chaval, de unos 15 años, chapurrea algo de inglés y hace las labores de camarero e intérprete, no para en todo el día. Esta noche es una locura, toda la familia está en danza, llegan tres 4x4 con gente hambrienta, tarde van a acabar hoy. Pero la temporada es corta, hay que aprovecharla.
Han caído cuatro gotas cuando cenábamos, hay luna llena, veremos lo que se presenta mañana. ¡Qué tarde se me ha hecho! ¡Ya son las 22:15! Hasta mañana.
Ushguli
Paseo ederra eman dugu, Shkhara glaziarraren ingururaino. Egunaren gainontzekoa, bizikletak txukuntzeari eta atsedena hartzeari ekin diogu.
La mañana empieza a las 7:30, con un desayuno a base de tortilla (esta vez, no es Marta la cocinera), crepe de fruta y café. Encargamos "khachapuri" para llevar de paseo. Vamos a acercarnos al glaciar Shkhara, un paseo de unas 6 horas en total. Hemos salido con un forro e incluso chubasquero en la mochila, porque hacia fresco a na mañana, pero después ha sobrado todo.
El paseo es suave, discurre siempre junto al río recién formado del deshielo, de aguas revueltas y algo turbias, reflejo de su juventud. Caminamos por un valle amplio, sólo la última media hora hay que subir, entre piedras y rocas de diferente tamaño. Se aprecia la labor de erosión del glaciar, que llega hasta más abajo de donde acaba hoy la lengua, no sé si por la época del año, o por la regresión generalizada de los glaciares. Probablemente muchas de las cumbres que nos rodean no las habrá pisado nadie, no son las más altas del mundo, tampoco las más difíciles, no cuentan para récord así que, simplemente, no cuentan.
No hay mucha gente todavía, nos cruzamos con mucha más cuando nosotros ya vamos de vuelta y hace ya demasiado calor para ir hacia arriba. Seguimos fotografiando flores, se podrían hacer cientos de fotos. Los tábanos son una locura. De regreso comemos en el GH, descansamos un rato y limpiamos un poco las bicis, estos días daba pena oírlas quejarse por el exceso de polvo y la falta de aceite. Mañana se van a poner igual en cuanto nos metamos en la pista, pero seguro que agradecen los cuidados.
Ushguli está a tope, 4x4, taxis con mochileros, turistas en todas las terrazas,... Cada vez nos asusta más Mestia. Esta mañana, al despedirnos de Thomas, el de Colorado, nos recomienda que nos quedemos mejor en el valle de Becho, mucho más tranquilo. Incluso nos da la referencia del Gran Hotel Ushba (algo más de "hotel" y menos de "gran", al parecer). Es una posibilidad a considerar, aparte de que se puede hacer monte desde allí.
Salimos hacia las 20:00 con intención de cenar donde ayer, pero es domingo y cierran, así que lo hacemos en "casa". Es gente maja la del GH, el chaval, de unos 15 años, chapurrea algo de inglés y hace las labores de camarero e intérprete, no para en todo el día. Esta noche es una locura, toda la familia está en danza, llegan tres 4x4 con gente hambrienta, tarde van a acabar hoy. Pero la temporada es corta, hay que aprovecharla.
Han caído cuatro gotas cuando cenábamos, hay luna llena, veremos lo que se presenta mañana. ¡Qué tarde se me ha hecho! ¡Ya son las 22:15! Hasta mañana.